هواپیمای A-12 ، آونجر 2

هواپیمای A-12 توسط دو شرکت جنرال دینامیک و مکدانل داگلاس برای تامین نیاز نیروی دریایی ایالات متحده ، که مبنی بر تولید هواپیمایی که بتواند در انواع آب و هوا به ماموریت بپردازد ، طراحی شد .همچنین در تصمیمات نیروی دریایی قرار بود این هواپیما جایگزینی برای هواپیمای A-6 باشد .همچنین نیرو دریایی خواستار آن بود که طرح های پیشنهادی بر مبنای قیمت ثابت ارائه شود و هزینه پیشنهادی از مبلغ 4.2 میلیون دلار ( بر اساس ارزش دلار در سال 1985 ) فراتر نرود . در این طرح دو تیم 1- نورث روپ به عنوان رهبر تیم ، با شرکتهای گرومن به عنوان عضو تیم و شرکت " ووت " به عنوان پیمانکار فرعی عمده و 2- جنرال داینامیک به عنوان رهبر تیم با مکدانل داگلاس به عنوان عضو تیم ، با هم به رقابت پرداختند .نیروی دریایی از این دو تیم خواست تا پیشنهاد فنی خود را تا 7 مارس 1987 و بهای پیشنهادی را تا 30 مارس همان سال ارائه کنند . تیم نورث روپ طرح پیشنهادی خود را در اخرین روز مهلت تعیین شده ارائه کرد و برآورد هزینه خود را نیز در 30 مارس به نیروی دریایی تحویل داد .این طرح پیشنهادی ، در واقع نمونه کوچکتر شده و دو موتوره بمب افکن استراتژیک ( b-2 ) به شمار می رفت .هزینه براورد شده نورث روپ برای این هواپیما 5.51 میلیارد دلار بود و در ضمن ، این تیم با خواسته نیروی دریایی مبنی بر ارائه پیشنهاد بر مبنای قیمت ثابت توافق نداشت .از سوی دیگر ، تیم جنرال داینامیک و مکدانل داگلاس نه فقط موضوع مبلغ تعیین شده از سوی نیروی دریایی را پذیرفت ، بلکه با مسئله قیمت ثابت نیز موافقت کرد .

طرح های پیشنهادی دو تیم در 24 اوریل 1987 بررسی شدند . در این بررسی اشکار شد که موتور پیشنهادی تیم جنرال داینامیکز دارای فقط 30% تشابه با موتور تولیدی F-404 مورد استفاده در جنگنده در حال تولید F/A-18 بود ، در حالی که موتور پیشنهادی برای طرح نورث روپ ، یک طرح کاملا جدید به شمار می رفت . به علاوه ، طرح پیشنهادی جنرال داینامیکز / مکدانل داگلاس وزن کمتری داشت و دارای شعاع عمل رزمی بسیار بیشتری نسبت به طرح رقیب بود .به علاوه ، از انجایی که تیم جنرال داینامیک / مکدانل داگلاس پیشنهاد قرارداد مبلغ ثابت 3.9 میلیارد دلاری نیروی دریایی را پذیرفته بود ، لذا وزارت دفاع قرارداد توسعه و تکمیل هواپیمای پیشرفته تاکتیکی را که اکنون A-12 Avenger2 نامیده میشد را در 13 ژانویه 1988 به تیم جنرال داینامیک و مکدانل داگلاس سپرد.
در مدل آزمایشی که از این هواپیما ساخته شد آونجر از بالهایی به شکل یک مثلث متساوی الساقین و با کاکپیتی که در نزدیکی راس مثلث قرار داشت ، بهره می برد . سازندگان این پرنده انواع مختلفی از سکان های عمودی را برای کنترل سمتی هواپیما ، در تونل باد آزمایش کردند .ولی سرانجام به دلیل افزایش زیاد سطح مقطع راداری و عدم کارایی آیرودینامیکی ( به دلیل طول کوتاه هواپیما ) آن را کنار گذاشتند .در عوض ، انها از طرح شهپرهای دو تکه باز شونده از هم در بخش بیرونی لبه فرار بال ( همانند b-2 ) استفاده کردند . شهپر / فلاپ و اسپویلر ، بخش عمده ای از لبه فرار بال را شامل می شدند و نیروی " برا " ، زاویه حمله ، غلت و حرکت سمتی هواپیما را کنترل می کردند .

این پرنده از دو موتور توربوفن جنرال الکتریک F412-GE-D5F2 استفاده می کرد که هرکدام از موتورها نیروی بالغ بر 13000 پوند تولید می کردند و همچنین اگزوز موتورها قابلیت تغییر زاویه رانش موتور را داشت .برای کاهش اشغال سطح ناو هواپیما بر این هواپیما از مکانیزم جمع کردن بال از وسط بهره می برد .بخشی از دریچه های تعمیراتی و بازرسی تجهیزات هواپیما در منطقه جمع شدن بال ، مقرهای تسلیحات در قسمت داخلی بدنه قرار داشت .آونجر دارای رادار چند وضعیته کاوش فعال اکترونیکی ( APQ - 183 ) با امکان رهگیری پایین ساخت شرکت وستینگهاوس و دارای وضعیتهای عملیاتی گوناگون ، شامل رادار روزنه مصنوعی و وضعیتهای هوا به هوا بود .زاویه دید رادار این هواپیما به طور غیر عادی گسترده بود که احتمال عدم کشف هدف را ، بویژه در شرایط رزم هوایی بشدت کاهش می داد و همچنین این رادار بوسیله سیستم هدف گیری دید مقابل مادون قرمز ( FLIR ) با وضوح تصویری بالا پشتیبانی می شد . در ضمن این هواپیما دارای یک سیستم اخطار راداری و نیز یک سیستم نقشه دیجیتالی انجام پرواز در ارتفاع بسیار پایین ، بدون استفاده از رادار هواپیما بود .در تسلیحات ، آونجر توانایی حمل دو موشک AIM-120 و دو موشک AGM-88 هارم و بمب های MK - 82 و بمب های هوشمند را داشت که همه این تسلیحات درون محفظه هایی که تعبیه شده بودند ، قرار می گرفتند .هر یک از این دو محفظه که در قسمت میانی بدنه قرار داشتند قادر به حمل 6150 کیلوگرم مهمات بودند .

در طول مراحل ساخت مشکلاتی برای سازندگان این هواپیما به وجود آمد که از جمله آن ها می توان به موادی که قرار بود در آونجر به کار رود تا باعث رادارگریزی آن شود اشاره کرد .همچنین هزینه تمام شده این هواپیما برای هر فروند حدود 165 میلیون دلار بود که در سال 1991 به دستور وزیر دفاع وقت ، دیک چنی ، این پروژه لغو شد . لغو این پروژه به دلیل رعایت نشدن شرایط قرار داد بود و نیروی دریایی از پیمانکاران این پروژه به دلیل تخلف از قرارداد شکایت کرد ، که شرکت های سازنده محکوم به باز پرداخت 1.35 میلیارد دلار و به علاوه با رای دادگاه به نفع نیروی دریایی این شرکت ها 1،45 میلیارد دلار به عنوان بهره به دولت ایالات متحده پرداخت کردند . با ادغام مکدانل داگلاس با بوئینگ در سال 1997 ، این شرکت هزینه های مکدانل داگلاس را تقبل کرد .پس از لغو ساخت A-12 ، نیروی دریایی F/A-18E/F را به عنوان جایگزین آونجر و A-6 و A-7 انتخاب کرد .